هپروت

وقتی تنهایی و خستگی و شکست رو به روی من قرار گیرند، چاره‌ای جز نوشتن نیست. روزهایی که نمی‌نوشتم هیچ چیز خوب پیش نرفت و روزهایی که نوشتم، نیز تعریفی نداشت. هیچ چیز مربوط به نوشتن نیست، همه‌اش دروغ است.
نوشته‌هایم، گفته‌هایی است پرداخته شده‌تر، دروغ‌هایی است که به حقیقت نزدیک‌ترند، باورپذیرترند. آن حرف‌هایی است که هیچ‌وقت به زبان نمی‌آورم، آن کارهایی است که هیچ‌وقت نمی‌کنم، آرزوهایی است که هیچ‌وقت به آن نمی‌رسم.
نمود بزدلی من است -و این حقیقت است- ترس‌هایی است که در عالم رویا آن‌ها را شکست می‌دهم، شکست‌هایی است که در خیال، پیروزی است.
هر چند دروغ است ولی بر منِ جوان عیب نیست.
نمیتوانم این حرف را نزنم. انتقام تمام تنهایی‌هایم را در اینجا می‌گیرم! هیچکس نمی‌تواند در اینجا مرا شکست بدهد. من هستم و یک دنیای دیگر، دنیایی که من در آن خوبم. دنیایی که نامش نهاده‌ام هپروت! 
دیگر حرفی نیست!